Przejdź do zawartości

56 Dywizja Strzelców

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
56 Dywizja Strzelców
Historia
Państwo

 Rosyjska FSRR

Sformowanie

1919

Działania zbrojne
wojna domowa w Rosji
wojna polsko-bolszewicka
bitwa pod Leplem (14-15 maja 1920)
bitwa pod Czernicą Wielką (4–5 lipca 1920)
bitwa pod Twarogami (1 sierpnia 1920)
bitwa pod Ciechanowcem
(1–3 sierpnia 1920)
bitwa o Obuchowo (26 września 1920)
Organizacja
Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

15 Armia

56 Dywizja Strzelcówzwiązek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.

Formowanie i walki

[edytuj | edytuj kod]

56 Dywizja Strzelców sformowana została jesienią 1919 jako 2 Swodna Dywizja Strzelców. Walczyła z oddziałami Judenicza. W kwietniu 1920 weszła w skład 15 Armii i walczyła na Białorusi, między innymi pod Leplem.

Podczas drugiej ofensywy Tuchaczewskiego, 4 lipca 1920 dywizja stanowiła odwód armii[1]. 5 lipca, weszła do natarcia bez przygotowania artyleryjskiego i przełamała obronę Wileńskiego pułku strzelców[2][3]. Dalej maszerowała na LidęNowogródek i Wołkowysk. 17 lipca nad Gawią nie zdołała rozbić Wileńskiego pułku strzelców.

1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 4021 żołnierzy z tego piechoty 3059, a kawalerii 103. Na uzbrojeniu posiadała 62 ciężkie karabiny maszynowe i 24 działa[4]. We wrześniu 1920 w składzie 3 Armii broniła rejonu Grodna. Podczas odwrotu poniosła wysokie straty pod Lidą i do końca wojny nie przedstawiała większej wartości bojowej[5].


W dniu 23 sierpnia 1920 po skutecznym ataku polskiego 59 Pułku Piechoty Wielkopolskiej na Łomżę wielu żołnierzy ze składu osobowego 56 Dywizji Strzelców dostało się do polskiej niewoli.

Dowódcy dywizji

[edytuj | edytuj kod]
  • I.I. Muchtorow (XI 1919 – VI 1920)[5]
  • K.N. Annenkow (VI – VIII 1920)[5]
  • F. Mironow (VII – XII 1920)[5]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]